آغاز دهه حسینی
این قافله، قافله عشق است
ملیحه جهانبخش
محرم که می رسد شهر پیراهن سیاه اش را می پوشد و پرچم عزای حسینی اش را کوچه به کوچه و خیابان به خیابان علم می کند... خیمه های عاشقان اش در گوشه و کنار شهر برپا می شود و پس از قرن ها، مظلومیت حسین(ع) منبر به منبر روایت می شود و بغض فروخفته شیعه جان می گیرد... اصلا محرم قرار عاشقی دلدادگان حسینی است... فرقی نمی کند گوشه ای از پرچم عزای حسین(ع) را گرفته باشی و برافراشته باشی یا در مسجدی در حاشیه ترین نقطه شهر چای ریز روضه اباعبدالله باشی... یا در بی نام و نشان ترین خیمه حسینی اش میزبان عزاداران شوی... این خاندان کریم تر از آن انند که به بضاعت ما بنگرند... کافیست نیت کرده باشی به قدر جرعه آبی در محرم اش تشنه ای را سیراب کنی... به قدر باز کردن گره از مشکل مومنی به نام حسین(ع) قدمی برداری... مجلس روضه ای بر پا کنی یا در ساده ترین خیمه هایش گرد وغبار کفش زائران را بزدایی... دعوت شدگان به خیمه او عاشق اند و عشق با حسابگری و منیت میانه ای ندارد... دلت را که به میان بگذاری خریدار اوست و خودش طریق دلدادگی را پیش پایت می گذارد...
محرم میعاد همه کسانی است که در دل، عشق حسین(ع) را چون گنجی گرانبها محفوظ نگه داشته اند و خیمه اش پناه همه دلدادگان است..." می گویند که گناهکاران را نمی پذیرند؟ آری، گناهکاران را در این قافله راهی نیست... اما پشیمانان را می پذیرند. آدم نیز در این قافله ملازم رکاب حسین است، که سر سلسله خیل پشیمانان است. و اگر نبود باب توبه ای که خداوند با خون حسین میان زمین و آسمان گشوده است، آدم نیز دهشت زده و رها شده و سرگردان در این برهوت گمشدگی وا می ماند..."1
حالا پس از قرن ها هنوز ندای " هل من ناصر ینصرنی " حسین(ع) جاری است... اگر اندوه و عشق حسین(ع) را به دل داری... این پا و آن پا نکن... محرم جز زیبایی بخشش و بازگشت و عهد دوباره نیست...
امام رضا علیه السلام می فرمایند:
"هر گاه ماه محرم فرا میرسید، پدرم (موسی بن جعفر علیه السلام) دیگر خندان دیده نمیشد و غم و افسردگی و اندوه بر او غلبه مییافت تا آن که ده روز از محرم میگذشت..."2 (امالی صدوق، صفحه ۱۱۱)
___________________________________________________________________________________
1. فتح خون، سید مرتضی آوینی
2. کان ابی اذا دخل شهر المحرم لا یری ضاحکا و کانت الکابة تغلب علیه حتی یمضی منه عشرة ایام، فاذا کان الیوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته و حزنه و بکائه...
محرم میعاد همه کسانی است که در دل، عشق حسین(ع) را چون گنجی گرانبها محفوظ نگه داشته اند و خیمه اش پناه همه دلدادگان است..." می گویند که گناهکاران را نمی پذیرند؟ آری، گناهکاران را در این قافله راهی نیست... اما پشیمانان را می پذیرند. آدم نیز در این قافله ملازم رکاب حسین است، که سر سلسله خیل پشیمانان است. و اگر نبود باب توبه ای که خداوند با خون حسین میان زمین و آسمان گشوده است، آدم نیز دهشت زده و رها شده و سرگردان در این برهوت گمشدگی وا می ماند..."1
حالا پس از قرن ها هنوز ندای " هل من ناصر ینصرنی " حسین(ع) جاری است... اگر اندوه و عشق حسین(ع) را به دل داری... این پا و آن پا نکن... محرم جز زیبایی بخشش و بازگشت و عهد دوباره نیست...
امام رضا علیه السلام می فرمایند:
"هر گاه ماه محرم فرا میرسید، پدرم (موسی بن جعفر علیه السلام) دیگر خندان دیده نمیشد و غم و افسردگی و اندوه بر او غلبه مییافت تا آن که ده روز از محرم میگذشت..."2 (امالی صدوق، صفحه ۱۱۱)
___________________________________________________________________________________
1. فتح خون، سید مرتضی آوینی
2. کان ابی اذا دخل شهر المحرم لا یری ضاحکا و کانت الکابة تغلب علیه حتی یمضی منه عشرة ایام، فاذا کان الیوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته و حزنه و بکائه...
