مرا به سمت حرم پر بده، صدایم کن

 
دلم دوباره هواى تو را به سر دارد
هواى گنبدتان را دم سحر دارد

دلم دوباره كنارِ تو گريه مى خواهد
كه گريه بر در باب الجواد اثر دارد

كنار پنجره فولاد تو كسى مى گفت
كه قبل گفتن حاجت، خودش خبر دارد

مگر چه مى شود آقا كه زائرت باشم؟
كه طعم آب حرم مزه دگر دارد...

بيا و دست مرا از كرامتت پر كن..
بيا و اين بدِ روسياه را حُر كن

مرا نگاه شما باز انتخابم كرد
گناه بودم و خاک حرم ثوابم كرد

نسيم صحن گوهرشاد بر رُخم خورد و
جنون عشق تو آقا مرا جوابم كرد

همينكه نام تورا گفتم اين دلم لرزيد
پياله بودم و نام شما شرابم كرد

به زير پاى تو بوده سرم خدا را شكر
ببين كه گام تو آقا مرا گلابم كرد

كنار تو به خدا مى‌توان خدا را ديد
ز سايه حرمت، مروه و صفا را ديد

به احترام تو نازم كه محترم هستى
امام مردم ايران، يل كرم هستى

هميشه و همه جا فوق انتظارى تو
هميشه و همه جا سايه سرم هستى

اگر كه صحن و سرايت نبود، مى‌مرديم
براى مردم اين خاک، مغتنم هستى

دوباره روضه بخوان تا كه جان بگيرم من
تو سينه سوخته صاحب علم هستى

قسم به كعبه كه عيناً خود مطافى تو
غريب آل على، عين و شين و قافى تو

تمام حاجت من اينكه سائلت باشم
خدا كند بشود تا كه دعبلت باشم

"كبوترم نشدم تا كبوترت گردم"
كبوتر حرم و جلد منزلت باشم

كرامتت كه به دريا شده شبيه آقا
چه مى‌شود كه كمى خاک ساحلت باشم؟

نشسته چشم ترم در مسير نيشابور
به اين اميد كه گردى به محملت باشم

دلم ميان همه زائران تو گم شد
مريد حضرت سلطان.. امام هشتم شد

نسيم ماه محرم وزيده آقاجان
دوباره موقع گريه رسيده آقاجان

براى غصه جدت چه كار بايد كرد؟
بگو بمير برايش... به ديده آقا جان

خدا كند بشود نوكرىِ اين نوكر
قبول مادر قامت خميده آقاجان

شما براى فرج لااقل دعايى كن
كه ياس حضرت زهرا تكيده آقا جان

ميان شعر شما حرف كربلا شد باز
نوشتن از تن ارباب و بوريا شد باز

زدن به سينه ز غم با من و نوا با تو
دوباره شور عزا با من و دعا با تو

نوشتن از حرم و داغ خيمه‌ها با من
گريز روضه كوچه به كربلا با تو

نوشتن از سر و دستى كه شد قلم با من
زدن به سينه و خواندن ز خيمه‌ها با تو

زبان گرفتن و هق هق ز عمق دل با من
نفس نفس زدن و گريه بى‌صدا با تو

خراب زير گلو و لب امامى تو
شكسته بال و پر آتش خيامى تو

تمام غصه تو غصه‌هاى عاشوراست
دليل گريه تو ماجراى عاشوراست

به خاک حجره اگر سر گذاشتى آقا
فقط براى حسين و براى عاشوراست

بگو براى چه آخر به آب لب نزدى؟
يقين كه علت آن تشنه‌هاى عاشوراست

مدافعان حرم را خودت دعا گو باش
كه اين صدا به خدا هم‌نواى عاشوراست

مرا به سمت حرم پر بده... صدايم كن
اسيرِ خانه خود كن... مرا رهايم كن

شاعر: آرمان صائمی