فعال بحرينی در گفتگو با رضوی:
همکاری امنیتی حکومت بحرین و رژیم اسرائیل ناکام خواهد ماند
خبرگزاری رضوی- محمدعلی محمدیان؛ سفر هفته گذشته نخست وزیر رژیم صهیونیستی به بحرین یکی از مهم ترین رویدادهای منطقه بود که با اعتراض و محکومیت گروه های معارض بحرینی همراه شد. این سفر که مرحله ای دیگر از روند علنی سازی روابط کشورهای عربی خلیج فارس به رژیم اشغالگر قدس به شمار می رود حاوی پیام های متعددی برای داخل و خارج از بحرین بود. همزمانی این سفر با سالروز قیام بحرین در 14 فوریه 2011 یکی از این موارد است. در این رابطه و به مناسبت یازدهمین سالروز جنبش مسالمت آمیز مردم بحرین با آقای باقر درویش رئیس کانون حقوق بشر بحرین گفتگو کرده ایم.
باسلام و تشکر؛ در یازدهمین سالگرد قیام مردم بحرین ارزیابی شما از یک دهه تلاش و مبارزه با استبداد و اختناق حاکم بر بحرین چیست؟
خیزش مردم بحرین را از 14 فوریه سال 2011 آغاز نمی شود و یادآوری این مسئله لازم است که تلاش و مبارزه مردم بحرین سابقه طولانی دارد چرا که ظلم خاندان حاکم بر بحرین نیز تاریخی طولانی داشته است و تا امروز ادامه دارد. اسناد انتشار یافته توسط مرکز آرشیو بریتانیا نشان می دهد از نیمه نخست قرن بیستم، قلع و قمع ساکنان اصلی و کهن این سرزمین در جریان بوده است و باید دانست جنبش مردم بحرین یک حرکت تازه و بی ریشه نیست.
بعد از سال 2011 این حرکت وارد مرحله تازه ای شد. بحرین اولین کشور خلیج فارس در نقض حقوق بشر به اذعان مراکز و اسناد بین المللی است و از این رو مطالبه مردم بحرین از پشتوانه قانونی و حقوقی قوی برخوردار است و بر خلاف برخی حرکت های دیگر در بهار عربی در پی موج ایجاد شده آن سال ها در پایتخت های عربی نبود و بسیار ریشه دار و آگاهانه جلو می رفت.
شما به عنوان یک فعال حقوقی در سطح منطقه و مجامع حقوق بشری شناخته می شوید. حکومت بحرین از یک حقوقدان بین المللی به نام بسیونی برای تحقیق در نقض حقوق تظاهر کنندگان بحرینی دعوت کرد تا پایندی خود به حقوق مردم را نشان دهد. تحلیل شما از این رفتارها چیست؟
بسیونی یک حقوقدان مشهور عرب تبار مقیم ایتالیا است که اعتبار زیادی دارد و خوشنام است و می توانست برای آل خلیفه موجب اعتبار و آبرو شود. این اقدام بعد از سرکوب خونین میدان لوءلوء و دیگر مناطق صورت گرفت. گزارش بسیونی توصیه هایی به حکومت ارائه کرد که در ظاهر تصریح و پذیرش برخوردها با مردم بود اما توصیه های آن ریشه های و حل کننده بحران نبود. سفارش هایی به رعایت بیشتر حقوق زندانیان و زنان و کودکان بود و نمی توانست برای بحران بحرین راه برون رفتی ارائه نماید. ده سال از صدور آن گزارش می گذرد و شما مشاهده می کنید که اوضاع بحرین بدتر شده است و گشایشی در امور سیاسی حاصل نشده و بلکه فضای امنیتی تشدید شده است تا آنجا که رژیم بحرین مجبور است تن به عادی سازی روابط با اسرائیل دهد.
امسال رژیم آل خلیفه تلاش زیادی کرد تا با فشار و تهدید دولت لبنان از برگزاری مراسم سالانه معارضه در سالگرد قیام در بیروت جلوگیری کند. این اقدام چقدر موفق بود؟
این گونه اقدامات حاکمیت بحرین هر ساله دنبال می شود و از همان ابتدای حرکت مردم برنامه های زیادی برای مقابله و تضعیف معارضه در داخل و خارج صورت می گرفت اما امسال حتی هیئت های دیپلماتیک هم توسط وزارت خارجه بحرین اعزام شدند تا از برگزاری مراسم معارضین در پایتخت های عربی و اروپایی جلوگیری کنند که ناموفق بودند. این شکست حقوقی برای حاکمیت بحرین بود چرا که تلاش زیادی در سطح بین المللی برای بهبود چهره خود انجام می دهد و از لحاظ حقوقی به دنبال افزایش اعتبارش می باشد اما در واقع این یکی از اشکال قلع و قمع معارضین شناخته می شود. اساسا یک بخش از دیپلماسی دولت بحرین به مقابله با رشد معارضه در کشورهای دیگر و جلوگیری از آَشکار شدن سیاست های ضد حقوق بشری تبدیل شده است و در تمام این سال ها در این رابطه ناکام بوده است.
امسال یکی از روزنامه های دولتی وابسته به حاکمیت خطاب به معارضین بحرینی نوست هر کجا باشید دنبال تان می کنیم تا چیزی از شما باقی نماند که اشاره به برنامه های بیروت داشت که نشان از عمق کینه و درماندگی دولت دارد.
روابط رو به گسترش رژیم بحرین با رژیم صهیونیستی را که با سفر نخست وزیر "اسرائیل" در سالروز قیام 14 فوریه همراه بود، در چه مسیری می بینید؟
این وضعیت را باید در حالت امنیتی حاکم بر بحرین جستجو کرد. حکومت بحرین و حتی اعضای خاندان حاکم بخاطر نداشتن هیچ گونه پایگاه مردمی، همواره از نوعی ناامنی رنج می برند و مجبور به اتکاء و وابستگی به خارج هستند. اسرائیل می تواند بهترین خدمات امنیتی را در اختیار خاندان حاکم بر بحرین قرار دهد از انواع روش های سرکوب تا فناوری های امنیتی و جاسوسی. آنچه هنوز بعد از قیام 2011 رژیم بحرین را آزار می دهد عدم ثبات امنیتی است و اسرائیل این را می داند و میتواند به خوبی این خلاء را پر کند. در واقع حکومت بحرین می خواهد به کمک اسرائیل ترس بزرگ خود از معارضه و مردم را به ترس بزرگ مردم از این رژیم تبدیل کند در حالی که نمی داند در حال تقویت و بزرگ تر شدن حجم و دامنه نارضایتی و اعتراض و اراده جنبش مردم است.
باسلام و تشکر؛ در یازدهمین سالگرد قیام مردم بحرین ارزیابی شما از یک دهه تلاش و مبارزه با استبداد و اختناق حاکم بر بحرین چیست؟
خیزش مردم بحرین را از 14 فوریه سال 2011 آغاز نمی شود و یادآوری این مسئله لازم است که تلاش و مبارزه مردم بحرین سابقه طولانی دارد چرا که ظلم خاندان حاکم بر بحرین نیز تاریخی طولانی داشته است و تا امروز ادامه دارد. اسناد انتشار یافته توسط مرکز آرشیو بریتانیا نشان می دهد از نیمه نخست قرن بیستم، قلع و قمع ساکنان اصلی و کهن این سرزمین در جریان بوده است و باید دانست جنبش مردم بحرین یک حرکت تازه و بی ریشه نیست.
بعد از سال 2011 این حرکت وارد مرحله تازه ای شد. بحرین اولین کشور خلیج فارس در نقض حقوق بشر به اذعان مراکز و اسناد بین المللی است و از این رو مطالبه مردم بحرین از پشتوانه قانونی و حقوقی قوی برخوردار است و بر خلاف برخی حرکت های دیگر در بهار عربی در پی موج ایجاد شده آن سال ها در پایتخت های عربی نبود و بسیار ریشه دار و آگاهانه جلو می رفت.
شما به عنوان یک فعال حقوقی در سطح منطقه و مجامع حقوق بشری شناخته می شوید. حکومت بحرین از یک حقوقدان بین المللی به نام بسیونی برای تحقیق در نقض حقوق تظاهر کنندگان بحرینی دعوت کرد تا پایندی خود به حقوق مردم را نشان دهد. تحلیل شما از این رفتارها چیست؟
بسیونی یک حقوقدان مشهور عرب تبار مقیم ایتالیا است که اعتبار زیادی دارد و خوشنام است و می توانست برای آل خلیفه موجب اعتبار و آبرو شود. این اقدام بعد از سرکوب خونین میدان لوءلوء و دیگر مناطق صورت گرفت. گزارش بسیونی توصیه هایی به حکومت ارائه کرد که در ظاهر تصریح و پذیرش برخوردها با مردم بود اما توصیه های آن ریشه های و حل کننده بحران نبود. سفارش هایی به رعایت بیشتر حقوق زندانیان و زنان و کودکان بود و نمی توانست برای بحران بحرین راه برون رفتی ارائه نماید. ده سال از صدور آن گزارش می گذرد و شما مشاهده می کنید که اوضاع بحرین بدتر شده است و گشایشی در امور سیاسی حاصل نشده و بلکه فضای امنیتی تشدید شده است تا آنجا که رژیم بحرین مجبور است تن به عادی سازی روابط با اسرائیل دهد.
امسال رژیم آل خلیفه تلاش زیادی کرد تا با فشار و تهدید دولت لبنان از برگزاری مراسم سالانه معارضه در سالگرد قیام در بیروت جلوگیری کند. این اقدام چقدر موفق بود؟
این گونه اقدامات حاکمیت بحرین هر ساله دنبال می شود و از همان ابتدای حرکت مردم برنامه های زیادی برای مقابله و تضعیف معارضه در داخل و خارج صورت می گرفت اما امسال حتی هیئت های دیپلماتیک هم توسط وزارت خارجه بحرین اعزام شدند تا از برگزاری مراسم معارضین در پایتخت های عربی و اروپایی جلوگیری کنند که ناموفق بودند. این شکست حقوقی برای حاکمیت بحرین بود چرا که تلاش زیادی در سطح بین المللی برای بهبود چهره خود انجام می دهد و از لحاظ حقوقی به دنبال افزایش اعتبارش می باشد اما در واقع این یکی از اشکال قلع و قمع معارضین شناخته می شود. اساسا یک بخش از دیپلماسی دولت بحرین به مقابله با رشد معارضه در کشورهای دیگر و جلوگیری از آَشکار شدن سیاست های ضد حقوق بشری تبدیل شده است و در تمام این سال ها در این رابطه ناکام بوده است.
امسال یکی از روزنامه های دولتی وابسته به حاکمیت خطاب به معارضین بحرینی نوست هر کجا باشید دنبال تان می کنیم تا چیزی از شما باقی نماند که اشاره به برنامه های بیروت داشت که نشان از عمق کینه و درماندگی دولت دارد.
روابط رو به گسترش رژیم بحرین با رژیم صهیونیستی را که با سفر نخست وزیر "اسرائیل" در سالروز قیام 14 فوریه همراه بود، در چه مسیری می بینید؟
این وضعیت را باید در حالت امنیتی حاکم بر بحرین جستجو کرد. حکومت بحرین و حتی اعضای خاندان حاکم بخاطر نداشتن هیچ گونه پایگاه مردمی، همواره از نوعی ناامنی رنج می برند و مجبور به اتکاء و وابستگی به خارج هستند. اسرائیل می تواند بهترین خدمات امنیتی را در اختیار خاندان حاکم بر بحرین قرار دهد از انواع روش های سرکوب تا فناوری های امنیتی و جاسوسی. آنچه هنوز بعد از قیام 2011 رژیم بحرین را آزار می دهد عدم ثبات امنیتی است و اسرائیل این را می داند و میتواند به خوبی این خلاء را پر کند. در واقع حکومت بحرین می خواهد به کمک اسرائیل ترس بزرگ خود از معارضه و مردم را به ترس بزرگ مردم از این رژیم تبدیل کند در حالی که نمی داند در حال تقویت و بزرگ تر شدن حجم و دامنه نارضایتی و اعتراض و اراده جنبش مردم است.
