آدم های اصلی این قصه برداشتشان را از شبیه خوانی بازی می کنند. آن هم دو انسانی که یک عمر تعزیه خوانی را شنیده اند و ندیده اند. سخت است از نعمت بینایی محروم باشیم و فقط بشنویم و تصویرش کنیم و این تصویر را اتفاقا درست بازی کنیم.
همیشه آرزویم این است بتوانم به مشهد برگردم و گروه طلوع را مانند سابق فعال کنم و مشغول کار تئاتر شوم. مشهد برای من یعنی نوستالژی، یعنی دوران کودکی‌ام وقتی گوشه چادرنماز مادرم در حرم و میان شلوغی زائرین، از دستم رها شد و انگار دنیا بر سرم خراب شده بود. مشهد برایم یعنی صادق بستنی که گاهی عصرهای جمعه پدرم ما را آنجا می‌برد....
مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بیان کرد: گاهی از حرم دوریم و دلمان اینجاست و دوست داریم که اینجا باشیم و برای ایجاد حس زیارت هیچ چیز بهتر از مناسک آیینی و هنرهای نمایشی نمی‌تواند این حس را القا کند.
