خبرگزاری رضوی 20 مهر 1397 ساعت 16:51 https://www.razavi.news/fa/note/34887/رفیق-کسی-رفیقی-ندارد -------------------------------------------------- عنوان : ای رفیقِ کسی که رفیقی ندارد ملیحه جهانبخش -------------------------------------------------- متن : آدم در این زمانه تنهایی اش را پیش چه کسی ببرد که تنهاتر باز نگردد؟! چه کسی که حوصله دردهایش را داشته باشد... کسی که محرم رازهای ناگفته اش باشد و همدم غصه های به زبان نیامده اش؟! کسی که کنج خانه اش همیشه جای تو باشد و محال باشد درِ خانه اش را به رویت باز نکند؟ شاید بگویی دوست، شاید بگویی آشنا شاید بگویی... اما آدم ها از یک جایی به بعد حوصله شان از شنیدن تکراری غصه های آدم سر می رود. از یک جایی به بعد اندوه زندگی دیگران را تاب نمی آوردند از یک جایی به بعد که در سختی ها و گرفتاری ها سراغ شان بروی کم کم تنهایت می گذارند. آدم ها درگیر گرفتاری ها و مشکلات و سختی های خودشان هستند تا یک جایی با سختی ها و گرفتاری ها و غصه های دیگران همراه می شوند بهترین شان هم خسته می شود تاب نمی آورد و شاید همین که کاری از دستش بر نمیاید شرمسار می شود و از خجالت کوتاهی دستش در زندگی دیگری کمرنگ و کمرنگ تر می شود... من اما جایی را می شناسم که همیشه کنجی برای پناه دادن هر غریب و بی پناهی دارد. من شنوایی را می شناسم که محال است هزارن بار هم از درد و غصه هایت بگویی روی بر گرداند و تنهایت بگذارد. من کسی را می شناسم که اصلا دردهایت را هم اگر به زبان نیاوری همه اش را از سینه ات می خواند. کسی که زخم هایت را مرهم می گذارد بی آنکه به روی ات بیاورد و منتی بر تو داشته باشد. کریم تر از آن است که کوچکی ات را به روی ات بیاورد و بزرگتر از آن است که حتی اگر گله ای پیش او ببری تو را سرزنش کند... مهربان تر از آن است که خستگی هایت را ببیند و آرام و صبور بدرقه ات نکند. گاهی اگر چیزی از او بخواهی ممکن است کمی دیرتر و یا شاید هرگز آن را به تو نبخشد اما چیزهایی را به تو می بخشد که خواسته ات را در میان آن همه سخاوت بی پایان اش فراموش می کنی. دلی را به تو می بخشد سرشار از بهانه دیدار که هر بار به هر خوشی و ناخوشی دوباره به خانه اش بیایی و رو به روی اش بایستی و بگویی: « سلام، من باز هم کرامت تو را بهانه کرده ام و آمده ام... » حالا با چنین میزبانی و با چنین مهربانی، تو غصه هایت را، ناگفته هایت را، دردهایت را، اصلا تمام غربت و بی پناهی ات را کجا می خواهی ببری که به اندازه این خانه، پناهِ بی کسی هایت باشد؟! امام رضا علیه السلام فرموده اند:  امام مونسی دلسوز، پدری مهربان و برادری همدل است.1 (مسند الامام الرضا علیه السلام / ج 1/ ص 69) ___________________________________________________ 1. «اَلْاِمَامُ اَلْاَنِیسُ الرَّفِیقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِیقُ وَ الْاَخُ الشَّقِیقُ»