شعر آیینی باید هدفمند و مخاطب فهم باشد

فرشته آمده تا دورت ازدحام کند
بگو مسیح به قنداقه ات سلام کند

به شاعرت بده اذن غزل که بعد از این
دوات تیره بپوشد، قلم قیام کند

بیا و خال لبت را نشان بده به خلیل
بگو براین حجر الاسود استلام کند

شده ست زائر تو زائر خدا در عرش
به جبرئیل بگو وصف این مقام کند

برو به دوش رسول خدا که میخواهد
از این طریق تو را باز احترام کند

تو نور چشم خدایی، علیست عین الله
خدا بناست که نسل تو را امام کند

به نص لحمک لحمی پیمبر آمده است
به شوق روی تو خورشید با سر آمده است

بعید نیست نگاهت به مرده جان بدهد
و یا به دست سلیمانِ عصر، نان بدهد

بعید نیست ز نامت بلال مست شود
به عشقت از سر شب تا سحر اذان بدهد

بعید نیست که روزی سه بار قبله نما
به جای کعبه ضریح تو را نشان بدهد

طلای اصل بریزد به جای گرد و غبار
اگر عبای تو را یکنفر تکان بدهد

اجل اسیر غم توست، کشته مرده ی توست
بگو که ابرویت اینبار را امان بدهد

تو کیستی که جهان مست شد از آمدنت
رسول اکرم ما خورد از می دهنت

بکش در آینه ای روی دلربایت را
برای آنکه ببینیم ما خدایت را

گذاشته ست از این شانه روی آن شانه
نبی به فخر عوض کرده باز جایت را

تو را زمین بگذارد دلش نمی آید
به دست باد دهد گرد رد پایت را!

گرفته ای سر یک دوش کیسه ی اطعام
و روی دوش دگر عشق مرتضایت را

به کوری همه ی دشمنان دین، تک تک
علی گذاشته ای اسم بچه هایت را

دل من این دل سرمست باز حیران شد
ز نام نامی او شعر من پریشان شد

علی امام ابوذر، علی معلم سلمان
علیست اسم خدا طبق نقل های فراوان
علیست مظهر توحید و قلب سوره ی انسان
کتاب مدح علی هم خلاصه اش شده قرآن
علیست مالک یوم الجزا و معنی میزان
و نام عشق علی را خدا گذاشته ایمان
علی امیر علی شیر حق علی یل میدان
دوباره معرکه و شاه و ذوالفقار پریشان
شده ست با رجزش بین جنگ هجمه ی طوفان
نگاه با جبروتش شده ست معرکه گردان
نداشته زرهش پشت و لشکری شده حیران
شنیده اند که سربند زرد گشته رجزخوان
نظر به تیغ دو دم هم نبوده ساده و آسان
به سادگی نرسد کار کارزار به پایان
شده ست لذت توصیف این نبرد دوچندان
که بعد کشتن کفار آمد و همه دیدند
علی گرفته ابالفضل را دوباره به دامان!

که خورده است گره جان او به جان ابالفضل
چقدر بوسه علی زد به بازوان ابالفضل