ارباب هنر، سرتو بالا کن

مریم ظریف/ سرویس هنر خبرگزاری رضوی
طبق اطلاعیه های منتشر شده، خیابان هنر با رویکرد حمایت از صنایع دستی،‌ قرار بود در روز سوم فروردین ماه افتتاح و پذیرای علاقه مندان باشد. اما این اتفاق هنری با دو روز تأخیر رخ داد. حسینی،‌ مسؤول برگزاری و امور اجرایی خیابان هنر در این خصوص گفت:« بازه ی زمانی حضور هنرمندان و شهروندان را بین سوم تا دهم فروردین در نظر گرفته بودیم که با توجه به بارندگی و عدم امکان جابجایی آثار و امکانات به غرفه ها،‌ روز پنجم مراسم افتتاحیه انجام شد.» حسینی، همچنین در مورد غرفه های خالی و تمدید تاریخ خیابان هنر گفت:« غرفه ها رایگان است و با توجه به اولویت درخواست،‌ در اختیار هنرمندان قرار خواهد گرفت. از آنجایی که آغاز نمایشگاه با تأخیر شروع شده و به احترام سیل زدگان داغدیده نیز یک روز تعطیل بوده است، تا شانزدهم فروردین خیابان هنر برای مراجعه علاقه مندان از ساعت ۱۶ تا ۲۲ باز است.» او متذکر شد که برای بارندگی های شدید تدابیر ویژه اندیشیده شده است.
 
حاجی فیروز شعرش را می خواند و انگشتانش را روی دایره زنگی کوچکی که در دست داشت حرکت می داد. چشم در چشم کودکان می شد و آن ها را برای تکرار شعرهایش ترغیب می کرد.
ابرار خودم سامولی بلیکم
ابرار خودم سرتو بالا کن
ابرار خودم یه نیگا به ما کن
ابرار خودم گلی به جمالت
ابرار خودم شکر کلامت
از کجا بگم وصف کمالت
حاجی فیروزم بعله
سالی یه روزم بعله
سالی که گذشت سال بد بود
سالی بد و بد ز بد بدتر بود
ای سال برنگردی بری دیگه برنگردی
در سایه ایزد تبارک عید همگی بود مبارک
نمایش خیابانی
بازدیدکنندگان نو نوارپوش در روز اول بازگشایی خیابان هنر،‌ استقبال شایسته ای از نمایش عروسکی و خیمه شب بازی کردند. اسدی نژاد مدیر برنامه های نمایشی خیابان هنر در این خصوص گفت:«ما طبق برنامه و جدول زمان بندی شده هر شب دو تا سه نمایش را برای مهمانان خیابان در نظر گرفته ایم. تأخیر در تاریخ بازگشایی خیابان،‌ خللی در اجرا نمایش ها نگذاشته است و هنرمندانی که ما را در این برنامه ها یاری می کنند آمادگی خود را به طور کامل تا پایان حضور در خیابان، اعلام نموده اند.» اسدی نژاد که کار تئاتر و نمایش را بیشتر روی صحنه انجام داده است در مورد کار شهری گفت:« اولین بار است که کار شهری انجام می دهم و راضی هستم و با توجه به اینکه استقبال مردم از این هنر زیاد است، پیشنهاد می کنم که در ایام خاص و اعیاد،‌ توجه بیشتری به این هنر شود. ماه مبارک رمضان و بعد از افطار هم زمان خوبی برای ارائه نمایش های خیابانی با مضامین اخلاقی و اجتماعی و حتی دینی خواهد بود که امیدوارم در برنامه های آتی لحاظ شود.» آقای یعقوبی که بازیگردان خیمه شب بازی بود با اشاره به ایجاد فضای شاد در بین مردم با رعایت حدود معنوی شهر مشهد،‌ گفت:«مردم ما قدرشناس هستند و ارزش هنر نمایش را درک می کنند. داستان های سنتی و دینی را به خوبی می توان در قالب نمایش خیابانی به مردم منتقل نمود.» او بازیگری و نویسندگی و کارگردانی را در شهرها و کشورهای مختلف ارائه داده بود و با سابقه ی چهل ساله در هنر نمایشی امیدوار بود که رونق این هنر در شهرش دوچندان شود.
 

غرفه ها
ورودی خیابان هنر را بچه های خیمه شب بازی قرق خود کرده بودند و اولین غرفه در سمت راست غرفه کافه بود. نقاشی، منبت کاری، سفال، زیورآلات سنتی، پارچه بافی،‌ عروسک سازی، گل و گیاه، خوشنویسی، چوب و کاغذ، نقاشی روی شیشه و ... از جمله غرفه های خیابان هنر بودند. عرض شال های رنگی غرفه پارچه بافی را برانداز می کردم و برایم آشنا بود. خانم جوانی که داخل غرفه بود به دستگاه اشاره کرد و گفت:« با این دستگاه می بافیم. شال ها و پارچه ها از نخ خالص است. با توجه به عرض دستگاه، شال ها باریک بافته شده و برای کسانی که عرض پهن دوست دارند باید دو شال را از وسط به هم بدوزیم.» اهل تربت جام و ساکن مشهد بود. به او گفتم که تیرماه 97 به تربت جام سفر کرده و یک شال آبی با عرض کم از ورودی کاروانسرا خریداری کرده ام. شالی زرد رنگ با همان عرض، چشمم را گرفت و نتوانستم از خیرش بگذرم. غرفه ی کناری مخصوص زیورآلات سنتی بود. خانمی که در حال برش تکه های طراحی شده روی ورق برنج بود به یکی از بازدیدکنندگان می گفت:«متأسفانه با توجه به شرایط اقتصادی، فروش صنایع دستی کاهش پیدا کرده است. با وجود اینکه برخلاف نمایشگاه بین المللی،‌ غرفه های شهرداری رایگان است اما باز هم نمی توانیم فروش سودآوری داشته باشیم.»
 
پدر و فرزند هنری
مقابل خیابان هنر و در میانه پارک پرنیان، محلی برای ارائه برنامه نمایشی در نظر گرفته شده بود. ننه سرما و عمو نوروز با ساز و دهل و رقص دلقکانه حاجی فیروز،‌ پس از گذر از خیابان هنر به سمت جایگاه نمایش رفته و اشعار و دیالوگ های بهاری را به مهمانان تقدیم کردند. استاد حسین طالبی دست در دست بانو داشت و از میان خیابان می گذشت. دوستان و شاگردانش قدم به قدم او را نگه می داشتند و عکس های عیدانه و یادگاری می گرفتند. وقتی استاد وارد غرفه نقاشی شد. ازدحام جوانان هنرمند و هنردوست مقابل غرفه دیدنی بود. به سختی او را تنها گیر آورده و گفتگوی کوتاهی انجام دادم. از برگزاری محلی برای ارائه ی هنر هنرمندان ابراز خرسندی نمود و گفت:« برای عید دیدنی به منزل استاد خواجوی رفته بودم که دوستان اطلاع دادند خیابان هنر بازگشایی شده است. دیدار دوستان و فرزندان هنرمندم به من انرژی می دهد.» می پرسم: فرزندان؟ می گوید:« بله،‌ من فرزند ندارم و شاگردانم مانند فرزندانم هستند. فرزندان هنری من که به داشتن شان افتخار می کنم.» او که از فعالان هنر نقاشی،‌ قبل و بعد از انقلاب در انجمن نقاشان شهر مشهد بوده است می گوید:« همیشه به دنبال لذت بردن از هنر بودم.»