فقر کلمات در حوزه شعر نوآیینی

به گزارش سرویس فرهنگ خبرگزاری رضوی، پنجاه و پنجمین نشست انجمن ادبی- آیینی «ارادت» شب گذشته در محل ساختمان بنیاد بین‌المللی امام رضا(ع) برگزار شد. این محفل شعرخوانی، متشکل از شاعران برجستۀ  آیینی مشهد است که هر هفته به قرائت اشعار خویش در زمینه‌های مختلف مذهبی و آیینی می‌پردازند.

این نشست با حضور کارشناسی ادبی «مهدی آخرتی»_ شاعر و منتقد شعر آیینی_ ، استاد عباس ساعی و مسعود یوسف پور شاعر آیینی و جمعی دیگر شاعران آیینی از شهرهای قم، تهران و مشهد شکل گرفت و طبق روال هر جلسه نیمی از وقت این نشست به شعر خوانی و نقد اشعار توسط متخصصان این حوزه شد.
این جلسه رأس ساعت 17 کار خود را با سلام و صلوات به ساحت مبارک حضرت رضا علیهالسلام آغاز نمود. در ابتدای جلسه تعداد سه شعر از شاعران حاضر نقد شد که در باب ترانهای از میان این اشعار، مهدی آخرتی به یکدست بودن زبان اشاراتی کرده و گفت: در ترانه، یکدست بودن اثر از اهمیت بالایی برخوردار است، چراکه یکدستی در انتقال عاطفه نقش بهسزایی دارد.
وی ادامه داد: فرق یک شعر خوب با یک شعر متعالی، در ریزهکاریهای زبانی است. ممکن است در نگاه اول فرق دو شعر کاملاً مشخص نباشد، اما با دقت بییشتر متوجه میشویم که ظرافتهایی وجود دارد که مهمترین مسائل در شعر است.
جلسه با شعرخوانی عدهای از بانوان شاعر ادامه یافت تا نوبت به سخنرانی مهمان ویژۀ جلسه رسید.
علی داودی از شاعران نوپرداز تهرانی این هفته مهمان جلسۀ ارادت بود. وی پیش از شعرخوانی صحبت خود را در باب شعر با اتین جمله آغاز کرد: «تاریخِ ما، تاریخ زبان است». وی اشاره کرد که امروز شعر آیینی محبوبیت بیشتری از سابق دارد و تعداد انجمنها و شاعران آیینی روزبهروز رو به افزایش است و این جای شکر دارد. وی دلیل این مهم را تخصصی شدن علوم دانست و تأکید کرد: در این یکی دو دهۀ اخیر شعر آیینی، بهویژه شعر رضوی رو به رشد و گسترش است.
داودی شخصیت حضرت رضا (ع)را خاص دانست و خاطر نشان کرد با اینکه ایشان در میدان نبرد نبودند و در دربار حضور داشتند، جنبه های مبارزاتی زندگیشان هرگز کمتر از شایر معصومین نبوده است. بنابراین هم جنبه های غربت و رئوفت و مهربانی ایشان میتواند دستمایۀ شعرهای رضوی باشد و هم مبارزات فرهنگی ایشان.

در ادامه شعری از مسعود یوسف پور میخوانیم:

همیشه روح الامین گرمِ اختلاطش بود 
و عرش، تشنه یک جرعه ارتباطش بود

به جز نگاهِ حسینش پی چه بود؟ بهشت؟!
بهشت باغچه ی کوچکِ حیاطش بود

همیشه "حمد" به لب داشت، مَدّ نام حسین 
در امتداد دو تا واژه ی صراطش بود

اگر کنار برادر تبسّمی هم داشت
هزار بغضِ زبان بسته در نشاطش بود

نخواست جان بدهد تا علم به دوشش هست 
اگر شکست سرش، حکمِ احتیاطش بود

کریمه بود ولی از شما چه پنهان که 
پس از حسین فقط آه در بساطش بود...

#مسعود_یوسف_پور


این شاعر آیینی در باب «نمادهای رضوی» از قبیل، «کبوتر»، «آهو»، «کفشداری» نیز نکاتی مطرح و اشاره کرد که این نمادها هرگز کهنه نمیشوند؛ انتقاد کسانی که میگویند باید از نمادهای نو استفاده کرد، درست نیست. وی ادامه داد، شعر رضوی آنقدر با این نمادها پیوند خورده است که نمیتوانیم این نمادها را به کناری بگذاریم. ادامۀ حرفهای او گله در باب فقیر بودن ادبیات در حوزۀ شعر نو آیینی بود؛ وی در همین راستا گفت: شعر نو میتواند شعر کلاسیک را هم به جنبش دربیاورد و شعر نو رضوی میتواند تا حد زیادی راهگشای شعر کلاسیک رضوی نیز باشد.

در ادامه شعری از زهرا علی پور  در وصف آقا موسی بن جعفر میخوانیم:

شفاعت خانه دارد در نگاه باصفاي او
کرم چون کفتر جلدی ست روی شانه های او

فلك كوبيده برصدرش همه غم های عالم را
چه غم خوابيده در لالای محزون صدای او

اگرچه سرد كرده حصرحال سالهايش را
به آتش می كشاند سینه را داغ عزای او

به روی تخته پاره پيكر دريا نميگنجد
که جوشیده ست دریا هر کجا در رد پای او
.....

رها شد از قفس هرچند یک شب ماه محبوسم
نشان بوسه ی زنجير مانده روی پای او

#زهرا_علی_پور

آخرین جملۀ علی داودی این شاعر تهرانی ناظر به  نقش صمیمی و نوستالوژیک حضرت رضا (ع) در زندگی ما ایرانیان بود و جلسۀ این هفته با شعرخوانی وی به پایان رسید.