اعتقاد داشت آدم اگر در مجالس مذهبی و عزاداری شرکت کند هر چه گناه کرده باشد بخشیده می شود. می گفت خودم در یکی از همین مجالس شنیدم که هر گناهی کرده باشیم با عزاداری و گریه کردن بخشیده می شود. اما بعد که مراسم مذهبی و ایام عزاداری تمام می شد دوباره برمی گشت به عادات قدیمی اش! نمازش را یک در میان می خواند. با آدم ها و رفقای بد می گشت و به عبارتی بر می گشت سر خانه اولش! مطلب را درست نفهمیده بود که بخشش به معنای این نیست که حسابش را تا جایی تسویه کند و باز برگردد سر جای اولش...
برخی تصور می کنند که وعده بخشش گناهان و معصیت ها به این معناست که با انجام کار خیر و ثوابی می توانیم بخشیده شویم و خوشحال می شوند که خداوند این لطف را شامل حال همه کسانی می کند که عمل خیر یا نیکی را انجام می دهند. واقعیت این است که انسان پس از ارتکاب هر خطایی در جان و دل اش احساس شرمساری و پشیمانی می کند از این روست که نفس سالم و باطن نیکو او را سمت توبه کردن و طلب استغفار دعوت می کند. اما آنچه اهمیت دارد استمرار بر ترک گناه است و نباید احساس خوشحالی و شعف مورد بخشش و عنایت خداوند قرار گرفتن، موجب فراموشی ترک گناه و احساس پشیمانی از عمل خطایی باشد که انسان آن را مرتکب شده است. احساس ندامت و پشیمانی در انسان روزنه ای امیدوار کننده است که هنوز فطرت پاک او به سمت خیر و نیکی او را باز می گرداند و موجب عمل خیر و نیک می شود اما شادمانی حاصل از کار نیک، نباید مقدمه ای برای فراموشی و ارتکاب مجدد گناه و معصیت باشد.
امام صادق عليه السلام در این باره می فرمایند:  «آدمى گناهى مى كند و از آن پشيمان مى شود و سپس كار خوبى انجام مى دهد و خوشحال مى شود و بدين سبب از آن حالتى كه داشت (پشيمانى از گناه) دور مى افتد. در صورتى كه اگر بر همان حالت پشيمانى بماند، برايش بهتر از حالت سُرورى است كه به او دست داده است.»¹ (الكافي : ۲/۳۱۳/۴(
___________________________________________

1. الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنَّ الرَّجُلَ لَيُذنِبُ الذَّنبَ فيَندَمُ عَلَيهِ، و يَعمَلُ العَمَلَ فَيَسُرُّهُ ذلِكَ، فَيتَراخى عَن حالِه تِلكَ، فَلأنْ يَكونَ عَلى حالِهِ تِلكَ خَيرٌ لَهُ مِمّا دَخَلَ فيهِ 
2. تنها گناه ما طمع بخشش تو بود/ ما را کرامت تو گنه کار کرده است .(فاضل نظری)