من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم / در ستایش دوستی

از قدیمی های کسبه محل بودند رفقای بیست و چند ساله که دوستی شان فقط در کار و کسب نبود اما سر یک معامله با هم دعوایشان شده بود و یکسالی می گذشت که با هم قهر بودند. هر کدام شان هم به خاطر سن و سال و غروری که داشت برای آشتی کردن پیش قدم نمی شد. خانواده هایشان هم به همین خاطر دیگر با هم رفت و آمد نداشتند. تا اینکه یک روز کسبه محل قرار گذاشتند و برنامه ریزی کردند و هر دو را دعوت کردند و با شیرینی و صلوات این قهر یکساله را به پایان رساندند...
دوستی از بهترین غنیمت هایی است که انسان در دنیا می تواند از خیر و برکت آن بهره مند شود. به ویژه اگر این رفاقت آزمون های سخت روزگار را هم پشت سر گذاشته باشد و عیار آن برای دیگری مشخص باشد. از این روست که برخی از دوستی ها چنان پایدار و عمیق می شوند که به ارتباطات خانوادگی نزدیک و پیوندهای صمیمی منجر می شود.
دوست، تکیه گاه امین و مورد اعتمادی است که در تمام لحظات زندگی انسان می تواند شریک شادی ها و مرهم اندوه ها و رنج های انسان باشد. در غیر اینصورت انسان دچار انزوایی می شود که خود را در مسیر دشوار زندگی تنها می بیند و این احساس بی پناهی و بی کسی گاهی زمینه ساز افسردگی و یاس او در زندگی می شود.
دوستانِ چندین و چند ساله نه تنها پایگاه امن عاطفی و روانی برای یکدیگر هستند که نسبت به هم به واسطه سالهای رفاقت شان حق و حقوقی دارند که باید به آن پایبند باشند. اینکه هرگز از حال هم غافل نشوند و در سختی های زندگی پشت یکدیگر را خالی نکنند. اینکه در غیاب هم مراقب خانواده و اهل خانه دیگری باشند و چون سرپرستی امین امور مادی و معنوی آنان را سامان ببخشند و اگر کدروت و اختلافی بین آنها افتاد چنان دو برادر مومن با چشم پوشی و گذشت از کنار خطای یکدیگر بگذرند و بهم فرصت جبران بدهند. چنان که دو برادر ممکن است میان آن ها اختلاف بیفتد اما هرگز روزگار نمی تواند بین آنها فاصله ای بیندازد.
امام رضا علیه السلام در این باره فرموده اند:
دوستی بیست ساله، در حکم خویشاوندی است. ¹(بحارالانوار، ج 71، ص175)
____________________________________________________

1. مَوَدَّةُ عِشرینَ سَنَهً قَرابَةُ