سردار منظومه غربت

دومین مهر فروزان سپهر عصمت و طهارت، حضرت امام حسن(ع)، کهکشان سبز کرامت و زیبا دریای جود و بخشش و سخاوت که کوه حلم و وقارش را از بانوی آب و آیینه، حضرت فاطمه زهرا(س) و بخشش کریمانه و عطای فراگیرش را از مولود کعبه، حضرت (ع) و خلق و خوی محمدی را از پیامبر شایسته خدا، رسول نیکی و مهربانی ها، حضرت محمد(ص) به ارث برده است. امام حسن(ع)،  گرانمایه عمرش را در راه روشن نگه داشتن مشعل فروزان هدایت و حسن انجام رسالت سنگین امامت و رهبری سپری کرده است. حسن(ع)، سید جوانان اهل بهشت و کریم آل الله است. او، امام غربت و تنهایی است.  دلبند کریم زهرا(س)، نماد مظلومیت آل رسول الله در تاریخ است و سردار منظومه غربت که مظلومانه و غریبانه، غزل مظلومیت را سرود. او، فراتر از حوصله زمان بود که زمین، شکیبایی و وقارش را تاب نیاورد و زخمی عمیق بر جگرش زد.
حسن(ع) در هاله ای از مظلومیت و غربت پنهان است و جای آن دارد  که تمام محبان آل علی(ع)، برایش، اشک که نه، خون گریه کنند. او، غریب مظلومی است که نه آستانی دارد و نه بارگاهی که زیر سایه آن، گرمای شهر مدینه را تحمل کنی.  او، با آخرین حربه و نیرنگ نماد تزویر و حیله و نفاق، معاویه، جگرش با زهر جفا سوخت و در بستر شهادت، شمع وجودش به خاموشی گرایید. مصیبت او به وسعت آسمان است . ناباورانه هجرش، غمگنانه بر دل اهل بیت علیهم السلام و شیعیانش نشست و باران اشک را از چشمانشان جاری ساخت. داغ حسن(ع)، هم سنگ تمام داغ های جهان است.
او، تمام تلخی های جهان را به تنهایی چشیده است و کام جانش از شدت تلخی به آتش می نشیند، آتشی کینه توزانه که با اشرار کینه های نامردمان پدید آمده است. این التهاب تلخ، تنها بر جان امام نشسته است که تمام کائنات را در اضطرابی جانکاه، مظلومیت عروج و جان سپاری او را نظاره گرند.
این غریب مظلوم، جرعه ای آب خواست و زهر به مکامش ریختند. زهری که دستی که خانه زاد بود، برایش مهیا کرده بود. حنجره حسن(ع) از زهر جفا سوخت و نفس هایش، چونان گدازه های آتشینی شد که از سینه اش بر می آمدند. غریبانه رفتن برای او زود بود.                    
کرم كنار كريمی تو كم آورده
به پيشگاه تو درياي غم نم آورده
 نبوده داغ تو كمتر ز داغ عاشورا
خدا ميان صفر يك محرم آورده