که پر شده است جهان از حسین سرتاسر

سرویس فرهنگ/ توی محله مان اولین پرچم سیاهی که بالا می رفت پرچم سیاه سر در خانه سید بود. عده ای می گفتند نذر هر ساله دارد و عده ای هم می گفتند ارادت عجیبی به امام حسین(ع) دارد. پای صحبت های خودش که می نشستی می گفت: "پرچم سیاه محرم یعنی عشق حسین(ع) را فریاد زدن... برای مصیبت حسین(ع) باید جان داد... " روضه های خانه اش هم صفای عجیبی داشت. ساده و بی تکلف... می گفت: "خدا را شکر می کنم که هر سال توفیق دارم برای حسین(ع) مجلسی به پا کنم... "
بسیاری از ما وقتی وقایع کربلا را می شنویم از ته دل آرزو می کنیم که کاش در قرن ها قبل زندگی می کردیم و کاش به یاری حسین(ع) می شتافتیم. اینکه در تاریخ می خوانیم هر کدام از یاران امام حسین(ع) چگونه و با چه سختی خود را به صف دلدادگانش رساندند و چگونه به درجه رفیع شهادت نائل شدند... اما پس از قرن ها شیعه هنوز هم می تواند حسین(ع) را یاری کند و به صف مشتاقان او بپیوندد... قرن ها قبل باید از محاصره دشمنان حسین(ع) می گذشتند تا به یاری اش بشتابند و اینک ماییم و حصارهایی که با انتخاب خودمان باید از آنها عبور کنیم... ماییم و نفسی که ممکن است آسایش را به رنج دلدادگی و لذت خودخواهی را به مقام دین خواهی ترجیح دهد! ماییم و درون مان "عمربن سعدها" و "حرها"و "شبث ها" و "عامربن ابی سلامه ها"... که در جنگی بی پایان راه حسین(ع) را بر می گزینند یا بیراهه  را...
قرن ها پیش در پنجم محرم  61 هجری بود که شبث بن ربعی نتوانست بر وسوسه ابن زیاد غلبه کند و راهی جنگ با حسین(ع) شد و از سویی دیگر زحربن قیص بود که با دستور عبیدالله بن زیاد با پانصد سوار در مرز کوفه ایستاد تا مانع هر کسی باشد که عازم رسیدن به حسین(ع) است... اما مگر نه این بود که عامربن ابی سلامه چنان شیفته و دلداده رسیدن به حسین(ع) بود که بر قلب سواران او تاخت و خود را به کربلا رساند و به درجه رفیع شهادت نائل شد...
اکنون پنجم محرم 1440 هجری است و ماییم که اگر عشق حسین(ع) در جان مان باشد تاختن به سینه حصارهایی که مانع دلدادگی اند هرگز دشوار نیست... ماییم و پرچم سیاهی که چنان اصحاب حسین(ع) بر افراشته ایم و جنگ ما جنگ با نفس است که باید "حر" درون مان را آزاد کنیم... و گوارایمان باد اشک بر مصائب حسین(ع) که آیینه جان مان را از گناه بزداید...
چنان که امام رضا(ع) فرموده اند:
هرکس مصائب ما ( اهلبیت (ع) ) را یاد آورد، پس ( آنگاه ، به این مصائب ) بگرید و ( دیگران را ) بگریاند، چشم او نمی گرید ، در روزی ( قیامت ) که چشمها می گرید.و هرکس در مجلسی بنشیند که امر ما ( ولایت اهل بیت (ع) ) در آن زنده شود ، قلب او نمی میرد، در روزی ( قیامت ) که دلها می میرد.²  (مسند امام رضا (ع) جلد ۱ صفحه ۱۰۵ حدیث ۴۴)
___________________________________________________________________
1. قسم به معنی «لا یمکن الفرار از عشق»/ که پر شده است جهان از حسین سرتاسر (شاعر: حمیدرضا برقعی)
2. مَنْ تَذَکَّرَ مُصَابَنَا فَبَکَى وَ أَبْکَى لَمْ تَبْکِ عَیْنُهُ یَوْمَ تَبْکِی الْعُیُونُ وَ مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحْیِا فِیهِ أَمْرُنَا لَمْ یَمُتْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ