مادر زیباترین ماه شب چهارده

 ام البنین(س) آمده بود که جای فاطمه زهرا(س) را برای فرزندان غم دیده علی(ع) پر نکند. او خود را ام البنین خطاب کرده بود تا حسن و حسین علیهما سلام از داغ غم مادر جوان شان که معصومانه و مظلومانه به شهادت رسید، از پای در نیایند و غبار از صورت ماتم زده زینب(س) بزداید.
وارث فاطمه بودن کار هرکسی نیست. وارث فاطمه (س)بودن، دلی پر از شرار هم می خواهد تا بتواند چراغ بیت الاحزان زهرایی را روشن نگه دارد.
ام البین(س) برای خدمت به بچه های زهرا (س) آمده بود، نه برای مادری کردن به فرزندان علی(ع).  او نیک می دانست که  کسی جز فاطمه(س)، نمی تواند برای مثل حسینی مادری کند.  مگر کسی می توانست جز ام البنین(س)، برای حسین شهید، برادری چون عباس دلاور بیاورد که تا آخرین لحظه حیات، علم غلامی پسر زهرا (س) را بر دوش کشد؟
او نیک می دانست که برای هاجر شدن باید از اسماعیل گذشت و او چه زیبا، رسم عشق هاجری را در دشت نینوا جاری ساخت و آن هم نه یک بار، بلکه چهار تن را قربانی حرم دوست کرد تا وارث حرم اولیا شود.
ام البنین(س)، مادر زیبا ترین ماه شب چهاردهم دنیاست. مادری که چهار پسرش را قربانی مرام حسین بن علی (ع) کرد و شادمانانه، سربلند از این امتحان الهی بیرون آمد. او اسماعیل هایش عاشقانه را به قربانگاه عشق فرستاد و کوچه ها را با اشک هایش، پشت سرشان آب پاشی کرد و آه هایش را بدرقه راهشان کرد.
آن ادب و احترام و وفای تاریخی که از عباس(ع) حضرت ام البنین(س) به یادگار مانده، گوشه چشمی از آداب دانی و حرمت شناسی این بانوی شایسته تکریم و تعظیم است.

نماد استقامت در زمین بود
دلش با عشق نورانی عجین بود
فضیلت های غم، عنا نمی شد
اگر لب خالی از ام البنین بود

حضرت ام البنین(س)، مادر صبر و استقامت بود و مادر چهار قرص ماه. دامنی که ادامه دامن فاطمه(س) بود تا حسین(ع) سر برآن بگذارد و زینب(س)، بی هیچ دغدغه ای، غصه هایش را در آن مویه کند و عمومی تشنگان کربلا، وفاداری را و گذشت را از آن بیاموزد.
ام البنین(س)، فاطمه ای دیگر بود که با تمام دلاوری اش، در قاب عاطفه نیز خوش درخشید. آسمانی که چهار قرص ماهش را بی هیچ چشم داشتی، تقدیم کربلا کرد. مادری که چهار ستون قامتش فرو ریخت، اما باز ایستاد و پژواک کربلا را در مدینه انعکاس کرد.
 اشک روزهای تنهایی مادر زخم های بزرگ، بیش از آنکه بوی باب الحوائج بدهد، بوی لب های تشنه حسین(ع) را می دهد، بوی بی قراری زینب(س) و بوی دست های بریده قمر بنی هاشم.
عشق در ثانیه های بی قراری اش تپید و گل عای معطر، عطر نفس های مادر فرزندان حماسه را شکوفه زدند وتمام غنچه ها نام  او را با شبنم برگلبرگ های شان نوشتند.
نام بلند او را تمام درختان می دانند و تمام آب های جهان از شرم، سال های سال، لب تشنه گریسته اند.
ماهی ها، دریا را برای ابرها به سوغات بردند تا یاد صبوری او را بر دشت های تشنه لب بگریند.
اندوه  او را آینه آب ها کردند تا یادش در لحظه لحظه دریا ها موج زند.
صدای رجعتش را تمام باران ها، عاشقانه گریه کردند و ماهی ها برایش مرثیه جدایی خواندند و گل های سرخ، از اندوه رفتنش پرپر شدند و درخت ها از خواب پریدند.
پرستوها، غمگنانه دوازده بند محتشم را به رفتنش گره زدند و بادها با نوای عمان سامانی، ناله جدایی سر دادند و مویه کردند.
آبشارها گوشه هایی از فراوانی زلال این بانوی صبر و استقامتند و ستاره های نور و پاکدامنی، اورا می سرایند وخورشید، دلگرم از طلوع همیشه دختر بی نظیر طایفه بنی کلاب است. نجیب و شریفی که به جاودانگی نامش، آینه های پاک، غبطه می خورند.
او با دنیا، آرام خداحافظی کرد و در ناگهانی از اتفاق، به شهیدانش سلام گفت.
 خداحافظ ای مادر کربلا، خدا حافظ صدای صلابت، شیر زن دلاور، مادر فرزندان حماسه و همسر مولا.