به گزارش خبرگزاری رضوی، علی براتی گجوان چهارشنبه شب در  نشست «رواق داستان» که در سال جلسات بنیاد بین المللی امام رضا(ع)برگزار شد اظهارکرد: دلنوشته بازتاب لحظاتی است که ممکن است دوباره آن را تجربه نکنیم.
وی افزود: وقتی داستان می‌نویسید، اولین اتفاق تخلیه ذهن بر روی کاغذ است. این کار یک قدم و یک پویش است، به نوشتن و بازنمایی فرد کمک می کند. نوشتن لازمه خود انسان است، وقتی می نویسیم در حقیقت داریم خودمان را بازیابی می کنیم .
براتی خاطرنشان کرد: آن چه به عنوان تجربه زیستی مهم است، داستان باید بر اساس یک سبک و شکل روایی بیرون آید.از شاگردانم مطالب زیادی آموخته‌ام ،ابایی ندارم، یاد می دهم و یاد می گیرم. گاهی به سراغ داستان می روم و صد در صد از تجربه زیستی دیگران استفاده می‌کنم.
 

وی یادآور شد: در حوزه داستان و ژانر یک چیز مشترکی به نام انسانیت وجود دارد، اما بر اساس خواندن تجربه می گیریم و بر همین اساس تجربه پس می دهیم. نوشتن به ما آرامش می دهد و مهربان تر می کند.
استاد و داستان نویس رضوی همچنین گفت: وقتی کتاب می خوانیم، مهربان تر و فهیم تر هستیم. اگر برای منیت می‌نویسیم، بهتر است همین ابتدا آن را رها کنیم. باید برای مردم بنویسیم که اجر و قرب دارند، می نویسیم چون جامعه به تجربه ما نیازمند است.
وی افزود: داستان از شعر، عکاسی و سینما متفاوت تراست، وقتی درباره یک روحانی، پیر مرد، دخترو پسر سخن می گوییم، اولین کاری که مخاطب را درگیر می کند تجسم ذهنی همراه با احساسات شکل می گیرد و این گونه است که داستان نویس متولد می شود.