وداع معلول نخبه مینابی با جهان خاکی/گفتگوی اختصاصی خبرگزاری رضوی با عباس زائری
به گزارش خبرگزاری رضوی از هرمزگان، عباس زائری دارای مدرک کارشناسی کامپیوتر، از فعالان محیط زیست و یکی از نخبگان میناب متولد 1369 و از چهره های مطرح در زمینه فعالیت های اجتماعی به ویژه محیط زیست در میناب و هرمزگان بود.
وی گرچه به ظاهر جسم نحیف و ناتوانی داشت، اما دارای روحی بلند و عزمی پولادین بود و بارها موضوع بحران آب میناب را در رسانه های مختلف فریاد زد.
مرحوم زائری در سال 94 در حرکتی اعتراضی نسبت به بی تفاوتی مسئولان به پیشروی فروچاله ها در میناب، با پوشیدن کفن و خوابیدن در یکی از فروچاله های دشت میناب خوابید که بازتاب گسترده ای در رسانه های مختلف داشت.
وی که همواره بر این عقیده بود که "معلولیت محدودیت نیست"، علاوه بر این که یک مطالبه گر اجتماعی بود در کنار فعالیت های زیست محیطی، نویسندگی و شعر، در دانشگاه آزاد اسلامی واحد میناب نیز مشغول تدریس بود.
او همچنین دوم بهمن ماه جاری در اقدامی خیرخواهانه مجموعه شعر خود را با نام "فصل شاعرانگی کوزت " به نفع کودکان مبتلا به سرطان و ساخت بیمارستان تخصصی کودکان بندرعباس رونمایی کرد.
این معلول نخبه مینابی پنجشنبه 10 بهمن ماه با جهانی خاکی وداع کرد و چهره در خاک کشید.
درپی درگذشت عباس زائری، شماری از مسئولان هرمزگان از جمله استاندار، فرماندار ویژه میناب و نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی پیام های تسلیتی صادر کردند.
عباس زائری 22بهمن سال گذشته در حرم رضوی در حالی كه روزه آب گرفته بود با استمداد از امام رضا(ع) به دعا و نيايش برای حل بحران آب ميناب پرداخت که خبرگزاری رضوی نیز مصاحبه ای با او داشت که در ادامه می خوانیم.
«آرزوی زائر خاص» مینابی از ضامن آهو؛
خیال کن که غزالم! / ای حرمت ملجأ درماندگان
می گوید: وقتی از همه مسئولان شهرم ناامید شدم، 1400 کیلومتر راه را آمدم تا دست به دامان امام رضا(ع) شوم...
٢٧ سال سن دارد و اولین بار است که به زیارت امام رئوف(ع) مشرف می شود. در نخستین دیدارش هم خواسته ای بزرگ از حضرت دارد. می خواهد همانطور که حضرت رضا(ع) یک بار ضامن آهو شده و جان آهوی مادر و بچه اش را نجات داده، این بار نیز ضامن مردم شهرش شود و جان هزاران نفر را نجات دهد.
خودش می گوید: وقتی از همه مسئولان شهرم ناامید شدم، 1400 کیلومتر راه را آمدم تا دست به دامان امام رضا(ع) شوم...
اما وقتی به من خبر می دهند، نخبه ای کم توان از شهر میناب –استان هرمزگان- به مشهد آمده، قرار مصاحبه را با او می گذارم. پیشاپیش هیچ تصوری از آن ملاقات ندارم. نمی دانم معلولیتش تا چه اندازه است، هرچند شنیده ام، نامش «عباس زائری» و فعال محیط زیست و مدرس دانشگاه است. پس از شروع گفت و گو به من یادآوری می کند که سردبیر هفته نامه فرهنگی- اجتماعی شهرستانش با نام «صبح» نیز است.
او را در حرم امن امام رضا(ع) ملاقات می کنم. عصر سرد زمستانی مشهد، او را روی ویلچرش جمع کرده و پتویی را به ناچار رویش قرار می دهد.
در گوشه ای از حرم حضرت و رو به گنبد می ایستیم و آنجاست که از او می خواهم برایم روایت کند شرح ماجرا را.
او حرف می زند اما این رنگ رخسارش است که خبر می دهد از سرّ درون. با صدای حزن انگیزش از زادگاهش سخن می گوید. همچنان که نگاهش را به بارگاه دوخته و سرشار از خواهش حضرت است.
بی آبی گلستان خلیج فارس
اکنون زائری رشته کلام را به دست گرفته و می گوید: میناب چنان که از نامش برمی آید، شهری میان آب است و به گلستان خلیج فارس مشهور. برداشت های بی رویه آب و انتقال آن به مناطق دیگر، سبب نشست لایه های زیرین و پدید آمدن فروچاله های عمیق در شهر شده و این مساله، خرابی تاسیسات، معابر و باغ ها را در پی داشته است.او ادامه می دهد: تاکنون همه تلاش خودمان را برای جلوگیری از انتقال آب میناب به بندرعباس و آگاه کردن مسئولان از این فاجعه زیست محیطی انجام داده ایم، از دعوت معصومه ابتکار- رئیس سابق سازمان محیط زیست- به منطقه گرفته تا واکنش های نمادین مانند پوشیدن کفن و خوابیدن در فروچاله های عمیق شهر میناب و نیز نوشتن نامه با امضا 20 هزار نفر از شهروندان مینابی برای رهبر معظم انقلاب، در تشریح وضعیت این شهرستان و دادخواهی.
روزه آب
زائری که حالا به نقطه اوج سخنانش رسیده و می خواهد علت حضورش را در مشهد بگوید، توضیح می دهد: پس از انجام کارهای مختلف برای نجات آب و کمک خواهی از مسئولان استانی و مدیران کشوری، سرانجام از همه آن ها ناامید شدیم. سپس به فکرم رسید که باید از همان ابتدا به مشهد می آمدم و دست به دامان حضرت رضا(ع) می شدم. حالا هم آمده ام تا این درد مشترک همشهریانم را با امام مهربانی ها درمیان بگذارم؛ من یقین دارم او که روزی ضمانت آهو را کرده، محال است، ضامن مردم در کشیده ی شهر محروم میناب نشود.
... و چنین می شود که زائری در رفتار نمادین طلب استمداد از امام رضا(ع) و رساندن درد دل مردمان شهرش به حضرت، نذر می کند تا یک روز آب ننوشد و -در واقع- روزه آب بگیرد و امیدوار است که امام رضا(ع) واسطه فیض شود و نزد پروردگار، دعایش را اجابت کند.
زائری جوان، این را هم می گوید که اگر تصاویر هوایی میناب را تماشا کنید شهر را مانند آبکشی می بینید که فروچاله ها آن را سوراخ سوراخ کرده اند!
کم فروغی نگین جهان
حالا وزش باد تندتر شده و عباس زائری را روی صندلی چرخدارش جا به جا می کند. اما اراده راسخش را وقتی درمی یابم که از فرهنگ، آداب و رسوم، باغ ها و بازارهای میناب سخن می گوید، همان وقت چشم هایش برق خاصی می زند و می گوید: «مارکوپولو» -جهانگرد سرشناس- وقتی از سرزمین ما عبور می کرده، درباره میناب چنین گفته است: «اگر دنیا انگشتری باشد هرمز کهنه (میناب) نگین آن است». و بی درنگ می افزاید: میناب را آب فراوان، باغ های بسیار و نخلستان های آن نگین جهان اش کرد. اما اکنون از 8 میلیون نخل آن، تنها 20 هزار و از یک میلیون اصله درخت انبه، تنها 70 اصله برجا مانده و این خشکسالی، 365 حلقه چاه آب آشامیدنی و 18 دهنه چشمه و قنات را نیز خشکانده است.
دعای آخر
گرم صحبت هستیم و غروب آفتاب و تاریکی آسمان را نمی فهمیم و این صدای اذان است که ما را متوجه می کند، باید مصاحبه را پایان دهیم. شاید لحظه، لحظه گرفتن حاجت باشد... .
عباس زائری چشمانش را به گنبد می دوزد و در دل، دعایی می کند. چنان خواسته اش را با چشم های لبریز از تمنایش، بلند فریاد می زند که من هم –ناخودآگاه- به یاد تشنگی اباعبدالله(ع) و صحرای کربلا می افتم و در دل برای کم آبی مردم میناب و کاهش خشکسالی کشورم و گشایش کار همه مردمانش، دستِ نیاز به سوی آسمان بلند می کنم... .
وی گرچه به ظاهر جسم نحیف و ناتوانی داشت، اما دارای روحی بلند و عزمی پولادین بود و بارها موضوع بحران آب میناب را در رسانه های مختلف فریاد زد.
مرحوم زائری در سال 94 در حرکتی اعتراضی نسبت به بی تفاوتی مسئولان به پیشروی فروچاله ها در میناب، با پوشیدن کفن و خوابیدن در یکی از فروچاله های دشت میناب خوابید که بازتاب گسترده ای در رسانه های مختلف داشت.
وی که همواره بر این عقیده بود که "معلولیت محدودیت نیست"، علاوه بر این که یک مطالبه گر اجتماعی بود در کنار فعالیت های زیست محیطی، نویسندگی و شعر، در دانشگاه آزاد اسلامی واحد میناب نیز مشغول تدریس بود.
او همچنین دوم بهمن ماه جاری در اقدامی خیرخواهانه مجموعه شعر خود را با نام "فصل شاعرانگی کوزت " به نفع کودکان مبتلا به سرطان و ساخت بیمارستان تخصصی کودکان بندرعباس رونمایی کرد.
این معلول نخبه مینابی پنجشنبه 10 بهمن ماه با جهانی خاکی وداع کرد و چهره در خاک کشید.
درپی درگذشت عباس زائری، شماری از مسئولان هرمزگان از جمله استاندار، فرماندار ویژه میناب و نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی پیام های تسلیتی صادر کردند.
عباس زائری 22بهمن سال گذشته در حرم رضوی در حالی كه روزه آب گرفته بود با استمداد از امام رضا(ع) به دعا و نيايش برای حل بحران آب ميناب پرداخت که خبرگزاری رضوی نیز مصاحبه ای با او داشت که در ادامه می خوانیم.
«آرزوی زائر خاص» مینابی از ضامن آهو؛
خیال کن که غزالم! / ای حرمت ملجأ درماندگان
می گوید: وقتی از همه مسئولان شهرم ناامید شدم، 1400 کیلومتر راه را آمدم تا دست به دامان امام رضا(ع) شوم...
٢٧ سال سن دارد و اولین بار است که به زیارت امام رئوف(ع) مشرف می شود. در نخستین دیدارش هم خواسته ای بزرگ از حضرت دارد. می خواهد همانطور که حضرت رضا(ع) یک بار ضامن آهو شده و جان آهوی مادر و بچه اش را نجات داده، این بار نیز ضامن مردم شهرش شود و جان هزاران نفر را نجات دهد.
خودش می گوید: وقتی از همه مسئولان شهرم ناامید شدم، 1400 کیلومتر راه را آمدم تا دست به دامان امام رضا(ع) شوم...
اما وقتی به من خبر می دهند، نخبه ای کم توان از شهر میناب –استان هرمزگان- به مشهد آمده، قرار مصاحبه را با او می گذارم. پیشاپیش هیچ تصوری از آن ملاقات ندارم. نمی دانم معلولیتش تا چه اندازه است، هرچند شنیده ام، نامش «عباس زائری» و فعال محیط زیست و مدرس دانشگاه است. پس از شروع گفت و گو به من یادآوری می کند که سردبیر هفته نامه فرهنگی- اجتماعی شهرستانش با نام «صبح» نیز است.
او را در حرم امن امام رضا(ع) ملاقات می کنم. عصر سرد زمستانی مشهد، او را روی ویلچرش جمع کرده و پتویی را به ناچار رویش قرار می دهد.
در گوشه ای از حرم حضرت و رو به گنبد می ایستیم و آنجاست که از او می خواهم برایم روایت کند شرح ماجرا را.
او حرف می زند اما این رنگ رخسارش است که خبر می دهد از سرّ درون. با صدای حزن انگیزش از زادگاهش سخن می گوید. همچنان که نگاهش را به بارگاه دوخته و سرشار از خواهش حضرت است.
بی آبی گلستان خلیج فارس
اکنون زائری رشته کلام را به دست گرفته و می گوید: میناب چنان که از نامش برمی آید، شهری میان آب است و به گلستان خلیج فارس مشهور. برداشت های بی رویه آب و انتقال آن به مناطق دیگر، سبب نشست لایه های زیرین و پدید آمدن فروچاله های عمیق در شهر شده و این مساله، خرابی تاسیسات، معابر و باغ ها را در پی داشته است.او ادامه می دهد: تاکنون همه تلاش خودمان را برای جلوگیری از انتقال آب میناب به بندرعباس و آگاه کردن مسئولان از این فاجعه زیست محیطی انجام داده ایم، از دعوت معصومه ابتکار- رئیس سابق سازمان محیط زیست- به منطقه گرفته تا واکنش های نمادین مانند پوشیدن کفن و خوابیدن در فروچاله های عمیق شهر میناب و نیز نوشتن نامه با امضا 20 هزار نفر از شهروندان مینابی برای رهبر معظم انقلاب، در تشریح وضعیت این شهرستان و دادخواهی.
روزه آب
زائری که حالا به نقطه اوج سخنانش رسیده و می خواهد علت حضورش را در مشهد بگوید، توضیح می دهد: پس از انجام کارهای مختلف برای نجات آب و کمک خواهی از مسئولان استانی و مدیران کشوری، سرانجام از همه آن ها ناامید شدیم. سپس به فکرم رسید که باید از همان ابتدا به مشهد می آمدم و دست به دامان حضرت رضا(ع) می شدم. حالا هم آمده ام تا این درد مشترک همشهریانم را با امام مهربانی ها درمیان بگذارم؛ من یقین دارم او که روزی ضمانت آهو را کرده، محال است، ضامن مردم در کشیده ی شهر محروم میناب نشود.
... و چنین می شود که زائری در رفتار نمادین طلب استمداد از امام رضا(ع) و رساندن درد دل مردمان شهرش به حضرت، نذر می کند تا یک روز آب ننوشد و -در واقع- روزه آب بگیرد و امیدوار است که امام رضا(ع) واسطه فیض شود و نزد پروردگار، دعایش را اجابت کند.
زائری جوان، این را هم می گوید که اگر تصاویر هوایی میناب را تماشا کنید شهر را مانند آبکشی می بینید که فروچاله ها آن را سوراخ سوراخ کرده اند!
کم فروغی نگین جهان
حالا وزش باد تندتر شده و عباس زائری را روی صندلی چرخدارش جا به جا می کند. اما اراده راسخش را وقتی درمی یابم که از فرهنگ، آداب و رسوم، باغ ها و بازارهای میناب سخن می گوید، همان وقت چشم هایش برق خاصی می زند و می گوید: «مارکوپولو» -جهانگرد سرشناس- وقتی از سرزمین ما عبور می کرده، درباره میناب چنین گفته است: «اگر دنیا انگشتری باشد هرمز کهنه (میناب) نگین آن است». و بی درنگ می افزاید: میناب را آب فراوان، باغ های بسیار و نخلستان های آن نگین جهان اش کرد. اما اکنون از 8 میلیون نخل آن، تنها 20 هزار و از یک میلیون اصله درخت انبه، تنها 70 اصله برجا مانده و این خشکسالی، 365 حلقه چاه آب آشامیدنی و 18 دهنه چشمه و قنات را نیز خشکانده است.
دعای آخر
گرم صحبت هستیم و غروب آفتاب و تاریکی آسمان را نمی فهمیم و این صدای اذان است که ما را متوجه می کند، باید مصاحبه را پایان دهیم. شاید لحظه، لحظه گرفتن حاجت باشد... .
عباس زائری چشمانش را به گنبد می دوزد و در دل، دعایی می کند. چنان خواسته اش را با چشم های لبریز از تمنایش، بلند فریاد می زند که من هم –ناخودآگاه- به یاد تشنگی اباعبدالله(ع) و صحرای کربلا می افتم و در دل برای کم آبی مردم میناب و کاهش خشکسالی کشورم و گشایش کار همه مردمانش، دستِ نیاز به سوی آسمان بلند می کنم... .
