۰
تاریخ انتشار
جمعه ۲۱ دی ۱۳۹۷ ساعت ۱۰:۵۴

آیت‌ الله شیخ عبدالکریم حایری از روحانیان برجسته و مفاخر استان یزد

آیت‌ الله شیخ عبدالکریم حایری از روحانیان برجسته و مفاخر استان یزد
به گزارش خبرگزاری رضوی از یزد، آیت‌ الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حایری میبدی (مهرجردی) در روستای مهرجرد میبد به سال 1276ق فرزندی در خانوادۀ متدیّن محمّدجعفر به دنیا آمد که نامش را عبدالکریم گذاشتند که بعدها نقش مهمّی را در تاریخ مذهبی ایران ایفا نمود.
وی به سفارش میرابوجعفر از روحانیان و بستگان محمّدجعفر به اردکان رفته و در محضر مجدالعلمای اردکانی و دیگر علمای اردکان زانوی تلمّذ بر زمین نهاد و مقدّمات را آموخت، پس از درنگی چندساله در حوزۀ علمیۀ اردکان، راهی یزد شد و در درس آیت‌ ا... میرزا سیدمحمّدعلی مدرّس بزرگ یزدی در مدرسۀ خان و حاج میرزا سیدحسین وامق و آقا سیدیحیی مجتهد یزدی و دیگران حضور یافت.
در 18 سالگی و به سال 1303ق به شوق دانش‌اندوزی در مدارس علمیۀ معتبر، راهی کربلا شد و نزد آیت‌  الله  فاضل اردکانی، دروس شرح لمعه و قوانین‌الاصول را آموخت. سپس به سفارش وی به سامرّا نزد آیت‌  الله  میرزای بزرگ شیرازی «آیت‌ الله مجدد» رفت
وی 12 سال در آن شهر تحصیل کرد تا به مرحلۀ استادی رسید و پس از کسب فیض از محضر آیات کرام: سیدمحمّد طباطبایی فشارکی، میرزا محمّدتقی شیرازی (میرزای دوم)، شیخ فضل‌  الله  نوری، میرزا ابراهیم محلاتی شیرازی و بالاتر از همه میرزای بزرگ شیرازی اجازۀ اجتهاد گرفت. چند زمانی نیز به مکّه و سپس در سال 1312ق به نجف رفت و فروتنانه در محضر آیات عظام:آخوند محمّدکاظم خراسانی و نیز آقا سیدمحمد کاظم یزدی و شیخ الشریعۀ اصفهانی حاضر شد.
در اوان مشروطیت به دعوت حاج میرزا محمود اراکی به اراک رفت و چون اوضاع را آشفته دید، به کربلا برگشت و به تجدید حیات مدرسۀ حسن‌خان آن‌جا اهتمام ورزید و ضمن تدریس خارج اصول و فقه به علم‌آموزی در محضر آیت‌  الله  کمپانی مشغول شد. این زمان بود که لقب «حائری» را برای خود برگزید، امّا چون در سال 1332ق حکّام عثمانی عراق، کربلا را به خاک و خون کشیدند، به ایران بازگشت و بر اثر پافشاری حاج آقا اسماعیل اراکی، باز در سال 1332ق به اراک برگشت و هشت سالی در آن‌جا ماند و حوزۀ علمیۀ آن را رونق داد. در پی اصرار مردم و علمای قم در سال 1341 ق (بهار 1301 ق) به قم رفت و حوزۀ علمی آن سامان را بنیان گذاشت. از این زمان ایشان به «آیت‌  الله  مؤسّس» مشهور گردید و ضمن تدریس، به کارهای نیکوکاری و فرهنگی روی آورد.
در مکتب پرفیض و برکت آیت‌  الله  حائری که در حوزه‌های مختلف نجف، سامرّا، کربلا، اراک و قم برپا بود، دانش‌آموختگان فراوانی با زلال مکتب انسان‌ساز اسلام آشنا شدند که بعدها خود در شمار استوانه‌های دین اسلام قرار گرفتند.
آیت‌  الله حائری در کنار تلاش‌هایی که در کار ساماندهی امور مذهبی حوزه‌های علمیه داشت، موفّق به تألیف آثاری در زمینۀ فقه اسلامی شد که عبارتند از: کتاب الصلوه، دُررالاصول، کتاب المواریث، تقریرات، رسالۀ علمیه، حاشیۀ عروه الوثقی، حاشیل انیس التجّار و غیره.
سرانجام این عالم درستکار در 79 سالگی در شب 17 ذیقعده 1355ق (10 بهمن 1315ش) با غروب خود شیعیان را سوگوار کرد و ایشان را در مسجد بالا سر حضرت معصومه(س) قم به خاک سپردند.
آیت‌  الله حائری در زمان بیماری خود سه تن از فقهای بزرگ یعنی آیات عظام: سیدمحمّد بهجت کوه کمری، سید محمّدتقی خوانساری و سیدصدرالدّین صدر (آیات ثلاثه) را به‌عنوان وصی نزد خود خواند و امور حوزه علمیه قم را به آنان سپرد.
 
https://www.razavi.news/vdcgwn9w.ak9774prra.html
razavi.news/vdcgwn9w.ak9774prra.html
کد مطلب ۳۸۵۸۳
ارسال نظر
نام شما

آدرس ايميل شما