به گزارش خبرگزاری رضوی از جاده دیزباد بینالود؛ خدیجه گوری، ۲۴ سال سن دارد و با وجود داشتن دو کودک شش و یک ساله، همراه با همسرش، شهر و کاشانه‌اش را رها کرده و پای در رکاب جاده‌ی عشق نهاده است.
از او می‌پرسم: پس بچه‌ها را کجا گذاشتید و آمدید؟ با لبخند پاسخ می‌دهد: بچه‌هایم را گذاشتم پیش مادرم و گفتم یا علی.
دو سه سال است نیت کرده پیاده به مشهد بیاید اما به قول خودش، قسمتش نشده.
«بیست روز پیش آمدم مشهد ولی بازهم دلم به سمت حرم کشیده شد».
انگیزه‌اش را برای سفر پیاده به مشهد جویا می‌شوم، می‌گوید: نیت کردم سال بعد به پیاده‌روی اربعین بروم و با همان حال و هوا راهی مشهد شدم. همسرم ابتدا می‌گفت به‌خاطر سردی هوا شرایط سخت است اما من به‌اش گفتم همه‌جور سختی را به عشق آقا می‌توانم تحمل کنم.
از حس و حالش در این سفر می‌پرسم، بغض گلویش را می‌فشارد، با دیدن قطرات اشکش پاسخم را دریافت می‌کنم.
زمان استراحت زائران است و بیش از این جایز نمی‌دانم مزاحم اوقاتش بشوم، آخرین پرسشم، نخستین جمله‌اش به آقاست، وقتی بعد از پیمودن این راه، چشمش به گنبد طلا خواهد افتاد: اول از آقا تشکر می‌کنم که مرا این‌گونه طلبید. و از ایشان می‌خواهم که هرسال مرا پیاده به حرمش بطلبد، زیارت اربعین هرسالم را هم حتما از آقا خواهم خواست.