غافل از حالِ دلِ مادر نباش/در ستایش مقام والدین

ملیحه جهانبخش/ نویسنده و پژوهشگر حوزه فرهنگ رضوی

کارش شده بود پشت پنجره نشستن و انتظار کشیدن... با یک دست تسبیح می چرخاند و با دست دیگرش قطره های اشکی را که روی صورتش غلت می خورد و در چین و چروک چهره اش پنهان می شد، پاک می کرد. هر کسی کنارش می نشست برایش تعریف می کرد که در سال های جوانی، همسرش را از دست داده و فرزندانش را با کارگری و به سختی بزرگ کرده... از سختی روزهایی می گفت که کار می کرده تا بچه هایش پیش بچه های دیگر سرافکنده نباشند... خاطره ها را پشت سر هم تعریف می کرد تا می رسید به روزگار پیری و بیماری و تنهایی اش... تا می رسید به روزی که بچه ها تصمیم گرفته بودند او را خانه سالمندان بگذارند! به اینجا که می رسید اشک هایش را با گوشه روسری پنهان می کرد و می گفت: « باز هم خدا را شکر که خوشبخت اند... گرفتارند اما کاش به من هم سر می زدند...»
پدر و مادرها برای همه ما از جان و دل مایه گذاشته اند تا به جایی رسیده ایم، تا برای خودمان شغلی مهیا کرده ایم یا سرِ خانه و زندگی خودمان رفته ایم. روزگارِ بی نیازی ما درست قرین روزگار نیازمندی آنها شده است. همیشه نیاز پدرها و مادرها مالی نیست؛ هر چه پا به سن می گذارند، احساس تنهایی بیشتری می کنند. نیاز به محبت و توجه بیش از تمام نیازهای دیگر دلشان را نازک می کند. آنقدر که با کمی بی توجهی یا دیر به دیدارشان رفتن با پاسخی به دلتنگی هایشان ندادن روزی ممکن است هزار بار بغض کنند و کنج خانه هایشان بنشینند به گوشه ای ساعت ها زل بزنند.
کافیست هر کدام از ما گاهی خاطرات کودکی مان را در ذهنمان مرور کنیم تا به یاد بیاوریم روزگاری را که بی منت و با تمام وجود برای بزرگ کردن ما زحمت کشیده اند. از این رو نیکی کردن به والدین، در روزگار پیری و سالمندی رهایشان نگذاشتن و از دورهمی های خانوادگی محروم نکردن تنها پاسخ ناچیزی به حقی است که بر گردن تک تک فرزندان دارند. امام رضا علیه السلام در این باره فرموده اند:
نسبت به پدر و مادر نيكوكار باش تا پاداش تو بهشت باشد ولى اگر عاقّ آنها شوى جهنّمى خواهى بود. ¹(اصول کافی ج 2 ص 348)
__________________________________________________________________________________