شرایط اجابت دعا؛ بخشی از نامه سی و یکم نهج‌البلاغه
به گزارش خبرگزاری رضوی،نامۀ سی و یکم نهج البلاغه، نامه‌ای از امام علی (ع) به امام حسن (ع) است که هنگام بازگشت از صفین در حاضرین نگاشته شده، در این نامه، امام علی (ع)، نصایح ارزشمندی را به فرزند خود بیان می‌کنند؛ در بخشی از نامه، دربارۀ شرایط اجابت آمده است:
ثُمَّ جَعَلَ فِی یَدَیْکَ مَفَاتِیحَ خَزَائِنِهِ بِمَا أَذِنَ لَکَ فِیهِ مِنْ مَسْأَلَتِهِ، فَمَتَى شِئْتَ اسْتَفْتَحْتَ بِالدُّعَاءِ أَبْوَابَ نِعْمَتِهِ، وَ اسْتَمْطَرْتَ شَآبِیبَ رَحْمَتِهِ؛
فَلَا یُقَنِّطَنَّکَ إِبْطَاءُ إِجَابَتِهِ، فَإِنَّ الْعَطِیَّةَ عَلَى قَدْرِ النِّیَّةِ. وَ رُبَّمَا أُخِّرَتْ عَنْکَ الْإِجَابَةُ، لِیَکُونَ ذَلِکَ أَعْظَمَ لِأَجْرِ السَّائِلِ، وَ أَجْزَلَ لِعَطَاءِ الْآمِلِ. وَ رُبَّمَا سَأَلْتَ الشَّیْءَ فَلَا تُؤْتَاهُ، وَ أُوتِیتَ خَیْراً مِنْهُ عَاجِلًا أَوْ آجِلًا، أَوْ صُرِفَ عَنْکَ لِمَا هُوَ خَیْرٌ لَکَ، فَلَرُبَّ أَمْرٍ قَدْ طَلَبْتَهُ فِیهِ هَلَاکُ دِینِکَ لَوْ أُوتِیتَهُ، فَلْتَکُنْ مَسْأَلَتُکَ فِیمَا یَبْقَى لَکَ جَمَالُهُ، وَ یُنْفَى عَنْکَ وَبَالُهُ؛ فَالْمَالُ لَا یَبْقَى لَکَ وَ لَا تَبْقَى لَه.
خداوند کلیدهای گنجینه های خویش را در دستان تو گذاشته است، چراکه به تو اجازه داده که از او بخواهی. پس هرگاه بخواهی می توانی درهای نعمتش را با دعا بگشایی و ریزش باران رحمتش را طلب نمایی؛
پس تأخیر در اجابت دعا تو را نومید نکند، زیرا عطای خداوند به اندازۀ نیت است. چه بسا در اجابت دعایت تأخیر اندازد؛ تا پاداش دعاکننده بیشتر، و عطای آرزومند افزونتر گردد. چه بسا چیزی را خواسته ای و به تو ندهند، ولی بهتر از آن را در دنیا یا آخرت به تو می دهند، و یا صلاحت در آن بوده که آن را از تو دریغ دارند. چه بسا چیزی از خداوند بخواهی که اگر عطایت کند موجب تباهی دینت شود. پس همیشه از خداوند چیزی را طلب کن که زیباییش برایت بماند و وبالش از تو دور باشد، که نه ثروت برای تو می ماند، و نه تو برای ثروت می مانی.
فَلَا یُقَنِّطَنَّکَ إِبْطَاءُ إِجَابَتِهِ، فَإِنَّ الْعَطِیَّةَ عَلَى قَدْرِ النِّیَّةِ. وَ رُبَّمَا أُخِّرَتْ عَنْکَ الْإِجَابَةُ، لِیَکُونَ ذَلِکَ أَعْظَمَ لِأَجْرِ السَّائِلِ، وَ أَجْزَلَ لِعَطَاءِ الْآمِلِ. وَ رُبَّمَا سَأَلْتَ الشَّیْءَ فَلَا تُؤْتَاهُ، وَ أُوتِیتَ خَیْراً مِنْهُ عَاجِلًا أَوْ آجِلًا، أَوْ صُرِفَ عَنْکَ لِمَا هُوَ خَیْرٌ لَکَ، فَلَرُبَّ أَمْرٍ قَدْ طَلَبْتَهُ فِیهِ هَلَاکُ دِینِکَ لَوْ أُوتِیتَهُ، فَلْتَکُنْ مَسْأَلَتُکَ فِیمَا یَبْقَى لَکَ جَمَالُهُ، وَ یُنْفَى عَنْکَ وَبَالُهُ؛ فَالْمَالُ لَا یَبْقَى لَکَ وَ لَا تَبْقَى لَه.
خداوند کلیدهای گنجینه های خویش را در دستان تو گذاشته است، چراکه به تو اجازه داده که از او بخواهی. پس هرگاه بخواهی می توانی درهای نعمتش را با دعا بگشایی و ریزش باران رحمتش را طلب نمایی؛
پس تأخیر در اجابت دعا تو را نومید نکند، زیرا عطای خداوند به اندازۀ نیت است. چه بسا در اجابت دعایت تأخیر اندازد؛ تا پاداش دعاکننده بیشتر، و عطای آرزومند افزونتر گردد. چه بسا چیزی را خواسته ای و به تو ندهند، ولی بهتر از آن را در دنیا یا آخرت به تو می دهند، و یا صلاحت در آن بوده که آن را از تو دریغ دارند. چه بسا چیزی از خداوند بخواهی که اگر عطایت کند موجب تباهی دینت شود. پس همیشه از خداوند چیزی را طلب کن که زیباییش برایت بماند و وبالش از تو دور باشد، که نه ثروت برای تو می ماند، و نه تو برای ثروت می مانی.
