رئیس جامعه الزهرا در گفتگوی اختصاصی با رضوی:
امام عسگری (ع)، حتی در مشکلات هم خندان و متبسم بودند
سرویس معرفت/ به مناسبت سالروز میلاد امام یازدهم، حجتالاسلاموالمسلمین سید محمود مدنی، رئیس جامعهالزهرا، در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار خبرگزاری رضوی، به بیان بخشهایی از سیره اخلاقی امام عسکری (ع) پرداخت. در زیر، به نکات مهم این گفتگو اشاره میشود.
اسلام نبوی، در مقابل اسلام تباه شده
امام حسن عسگری علیهالسلام مثل جد بزرگوارشان حضرت خاتمالانبیاء صلیالله علیه و آله و سلّم، یک الگوی موفّق اخلاقی و رفتاری را به جامعهی اسلامی نشان دادند و اینیکی از مهمترین هنرهای امام حسن عسگری علیه الصلاة والسلام است. جامعهی آن روز، اسلام را با نام خلفایی میشناخت که غرق در فساد و تباهی و خودکامگی و لذتگرایی بودند. حضرت امام عسگری علیه الصلاة والسلام در مقابل آنچه بیان شد مجسمهای از تقوا و صداقت و اخلاق نبوی بودند و این، هم برای امت اسلامی، موجب دلگرمی بود که یک مسیر نوین را نشان میداد و نوید میداد و هم برای طاغوتان آن زمان شکننده بود که خطا و مسیر غلط آنها را بهخوبی مشخص میکرد.
شیوه برخورد امام یازدهم با مخالفین
من به نمونههایی از سیرهی حضرت در برخورد با دیگران اشاره میکنم:
معتمد عباسی، حضرت را نزد فردی به نام علی بن جرین زندانی کرد. معتمد از زندانبان میخواهد که وضعیت امام عسکری علیهالسلام، در زندان را برای او گزارش کند. حال، حضرت در زندان دشمن، گزارش زندانبان از وضعیت حضرت این است که ما او را حتی شبها در حال عبادت و قیام برای خدا مشاهده میکنیم و روزها روزهدار و مشغول عبادت خداست: یصوم النهار و یحیی اللیل.
در جریان دیگری، حضرت را نزد فردی به نام علی بن عطامش زندانی کردند. اینها از اتراک بودند و جزء فرماندهان بزرگ ارتش به شمار میآمدند. علی بن عطامش معروف به شدید العداوة لآل محمد صلیالله علیه و آله و سلّم است. او با اهلبیت دشمنی شدید داشت؛ اما بعد از مدت کوتاهی اخلاق و رفتار و سیرهی حضرت آن فرد ناصبی و دشمن اهلبیت را بهگونهای تغییر داد که در تاریخ نوشتهاند: وضع له خدیه و کان لا یرفع بصره اجلالاً و اعظاماً له؛ یعنی صورتش را در نزد حضرت بر زمین میگذاشت و زمانی که در نزد حضرت بود به سبب هیبت حضرت جز به زمین نگاه نمیکرد و این زندانبانی حضرت عسگری علیهالسلام مسیر زندگی او را عوض کرد.
اگر به روایات امام عسگری علیهالسلام نگاه کنیم، نکتهی ظریف و زیبایی میبینیم که در بیش از ده روایت که بنده ملاحظه کردم که از حضرت در موضوعات مختلف روایت نقلشده اما روای میگوید رأیته متبسماً، تبسّم فی وجهی. معلوم میشود که تبسّم و لبخند نمکین و شیرین، قرین و همراه همیشگی چهرهی امام عسگری علیهالسلام بوده است. آنهم در شرایطی که حضرت در بدترین شکنجهها و شدیدترین اوضاع سیاسی و امنیتی بودند. به قول شاعر: با دلی خونین، لبی خندان بیاور همچو جام.
با همهی این مصیبتها، تبسم از چهرهی حضرت دور نمیشد و این نکتهی اخلاقی برای همهی ماست. همهی ما در زندگی، مشکلات اجتماعی و اقتصادی و خانوادگی داریم اما دلیلی ندارد آن مشکلات، خودش را در محل کار، در خانواده و در مواجهه با مردم، نشان بدهد. باید از امام عسگری علیهالسلام درس بگیریم که چهرهی ما خندان و متبسم باشد.
اسلام نبوی، در مقابل اسلام تباه شده
امام حسن عسگری علیهالسلام مثل جد بزرگوارشان حضرت خاتمالانبیاء صلیالله علیه و آله و سلّم، یک الگوی موفّق اخلاقی و رفتاری را به جامعهی اسلامی نشان دادند و اینیکی از مهمترین هنرهای امام حسن عسگری علیه الصلاة والسلام است. جامعهی آن روز، اسلام را با نام خلفایی میشناخت که غرق در فساد و تباهی و خودکامگی و لذتگرایی بودند. حضرت امام عسگری علیه الصلاة والسلام در مقابل آنچه بیان شد مجسمهای از تقوا و صداقت و اخلاق نبوی بودند و این، هم برای امت اسلامی، موجب دلگرمی بود که یک مسیر نوین را نشان میداد و نوید میداد و هم برای طاغوتان آن زمان شکننده بود که خطا و مسیر غلط آنها را بهخوبی مشخص میکرد.
شیوه برخورد امام یازدهم با مخالفین
من به نمونههایی از سیرهی حضرت در برخورد با دیگران اشاره میکنم:
معتمد عباسی، حضرت را نزد فردی به نام علی بن جرین زندانی کرد. معتمد از زندانبان میخواهد که وضعیت امام عسکری علیهالسلام، در زندان را برای او گزارش کند. حال، حضرت در زندان دشمن، گزارش زندانبان از وضعیت حضرت این است که ما او را حتی شبها در حال عبادت و قیام برای خدا مشاهده میکنیم و روزها روزهدار و مشغول عبادت خداست: یصوم النهار و یحیی اللیل.
در جریان دیگری، حضرت را نزد فردی به نام علی بن عطامش زندانی کردند. اینها از اتراک بودند و جزء فرماندهان بزرگ ارتش به شمار میآمدند. علی بن عطامش معروف به شدید العداوة لآل محمد صلیالله علیه و آله و سلّم است. او با اهلبیت دشمنی شدید داشت؛ اما بعد از مدت کوتاهی اخلاق و رفتار و سیرهی حضرت آن فرد ناصبی و دشمن اهلبیت را بهگونهای تغییر داد که در تاریخ نوشتهاند: وضع له خدیه و کان لا یرفع بصره اجلالاً و اعظاماً له؛ یعنی صورتش را در نزد حضرت بر زمین میگذاشت و زمانی که در نزد حضرت بود به سبب هیبت حضرت جز به زمین نگاه نمیکرد و این زندانبانی حضرت عسگری علیهالسلام مسیر زندگی او را عوض کرد.
اگر به روایات امام عسگری علیهالسلام نگاه کنیم، نکتهی ظریف و زیبایی میبینیم که در بیش از ده روایت که بنده ملاحظه کردم که از حضرت در موضوعات مختلف روایت نقلشده اما روای میگوید رأیته متبسماً، تبسّم فی وجهی. معلوم میشود که تبسّم و لبخند نمکین و شیرین، قرین و همراه همیشگی چهرهی امام عسگری علیهالسلام بوده است. آنهم در شرایطی که حضرت در بدترین شکنجهها و شدیدترین اوضاع سیاسی و امنیتی بودند. به قول شاعر: با دلی خونین، لبی خندان بیاور همچو جام.
با همهی این مصیبتها، تبسم از چهرهی حضرت دور نمیشد و این نکتهی اخلاقی برای همهی ماست. همهی ما در زندگی، مشکلات اجتماعی و اقتصادی و خانوادگی داریم اما دلیلی ندارد آن مشکلات، خودش را در محل کار، در خانواده و در مواجهه با مردم، نشان بدهد. باید از امام عسگری علیهالسلام درس بگیریم که چهرهی ما خندان و متبسم باشد.