مادران کارشان انتظار کشیدن است، بنشیند یه گوشه خانه و با تکه های خورده ریزه ریخته روی زمین ور بروند و به فکر این باشند که بچه شان کجاست و چه میکند، بنشینند روی سجاده و تسبیح بگردانند برای سلامتی و موفقیت بچه هاشان. مادران کارشان انتظار کشیدن است،
این دست ها، دست های مادرانی است که سالهاست بچه هایشان را نوازش نکرده اند. همان وقت که با دست های خودشان دُردانه هاشان را فرستادند جایی که هیچ معلوم نبود تکه  بدن شان حتی برگردد. این دست های خسته و چروک خورده، شاید به چشم نحیف باشند ولی رستم دستان پرورش دادند و دو دستی تقدیم خاک کشور کردند.
...این دست ها بوسیدن دارد.
متن و عکس از:طیبه دالایی